There's hope for the hopeless

 Rozdział 23

Dziwne. Mogłoby się wydawać, że w takiej sytuacji będę cierpiała. Że krwiożercza bestia poniżenia z pasją będzie rozrywała mnie na drobne kawałki. Że w końcu znajdę się na zimnej posadce rozłożona na części pierwsze. W filmach pokazywano drobne sylwetki rzucające się na łóżku w przerażających konwulsjach i wylewające tony łez. W moim przypadku tego nie było. Nie było niczego.  Otaczała mnie bezgraniczna pustka. Po prostu leżałam. Bo, po co miałabym wstawać? Gdzie miałabym iść? W jakim celu? Nie miałam żadnej motywacji do życia. 

Znalazłam się na bezludnej wyspie, z której ucieczka równała się z cudem. Przechadzałam się między drzewami nicości, lub wylegiwałam na piasku obojętności. Od czasu do czasu zdarzało mi się jednak dostrzec za mgłą statek. Chciałam machać wysoko rękami, rozpalić ognisko, czy też krzyczeć na całe gardło błagając o pomoc, ale nie miałam siły. Byłam taka słaba. A statek wytrwale pływał wokół mnie. Królewski statek o czekoladowej głębi tęczówek i przepełniony niezmierzoną troską i miłością. Wypatrywał mnie całymi dniami i nocami, lecz byłam za daleko. Nie potrafił się zbliżyć. Wiatr był za mocny. 

Bywały dni, kiedy nie miałam siły nawet wstać z łóżka. Trwałam w bezruchu pogrążona w ciemności. Zawsze wydawało mi się, że ta nieskończona czerń jest jednolita. Teraz zaczęłam dostrzegać jej różne barwy. Jednego dnia była delikatniejsza i cienka. Jakby zrobiona z jedwabiu. Dostrzegałam przez nią zarysy postaci, czy też słyszałam zmartwione głosy. Oni też zauważali, że granica jest cieńsza i to dawało im wiarę w lepsze jutro. Jednak ono nie następowało, ponieważ wtedy pojawiała się ta druga czerń. Gruba jak mury obronne i głęboka jak kolor asfaltu. Nie przepuszczała ani jednego promyka słońca pilnie strzegąc mojej samotności. 

Często odwiedzały mnie jakieś obce twarze. Psycholodzy. Panie w przydługich kolorowych sweterkach i okularach. – Będzie dobrze, tylko musisz do nas wrócić – mówiły. – Otacza Cię grono kochających ludzi, którzy się o Ciebie martwią. – Powtarzały jak katarynki. – Nie możesz w kółko o tym myśleć, bo to nic nie da – groziły. Ale ja nie słyszałam. A gdy już docierały do mnie jakieś dźwięki brzmiały jak niezrozumiały bełkot. I nic nie mogłam poradzić na to, że ich wizyty nie były w stanie mi pomóc. 

Coś nieokreślonego mnie dusiło. Nie miały koloru, kształtu, czy nawet struktury. Przygniatało moje ciało i wnikało przez skórę powodując napad histerii. Wywoływało niekontrolowany lęk. Najgorszy rodzaj lęku. Lęk, przed niewiadomym. Gdy nie wiemy, kto lub co jest dla nas zagrożeniem, to nie mamy się jak bronić. Stajemy przed wrogiem bezbronni i nadzy. Wdech, wydech. Wdech, Wydech. WdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydechWdechwydech. Oddychałam jakby goniło mnie stado gepardów. Bam. Bam. BamBamBamBamBamBamBamBamBamBamBamBam. Serce robiło wszystko, co mogłoby wyrwać się z zatrutej piersi i odetchnąć świeżym, szpitalnym powietrzem. 

Zaczęłam machać rękami w poszukiwaniu mojego obrońcy przed złymi duchami. Nie znalazłam go koło mnie. Z jeszcze większym przerażeniem otworzyłam oczy. Podniosłam się do pozycji siedzącej i dokładnie rozejrzałam po pustej sali. Światło księżyca dokładnie oświetlały każdy kształt. Żaden z nich nie przypominał człowieka. Czyżby się poddał? Stwierdził, że nie warto? Czy zabrakło mu siły i wiary? Może postanowił zostawić ten nienadający się do niczego wrak człowieka, jakim się stałam i zacząć życie od nowa. Otworzyć następny rozdział z czystymi, nieskazitelnymi kartkami? Nie poradzę sobie bez niego – to jedyne, czego byłam pewna. Tylko on trzymał mnie przy życiu. To on sprawiał, że moje zlodowaciałe serce jeszcze w jakiś magiczny sposób biło. Sama zamarznę. 

Tej nocy sobie coś uświadomiłam. Cierpienie jest jak gra w głuchy telefon. Przekazuje się w coraz dalej i dalej siejąc śmiertelną zarazę na całym świecie. Tak, to prawda. To ja zostałam skrzywdzona. To mnie spotkała ta największa dla każdej kobiety tragedia. Zgadzam się. Lecz moim bólem przyniosłam takie same rany Zaynowi. Natężenie zła, jakie go dotknęło było takie samo. Jad, który wsączono do jego krwioobiegu działał identycznie. Ale mimo tego paraliżu on potrafił walczyć. Znajdował w sobie pokłady siły niewiadomego pochodzenia, by mi pomóc. By przy mnie trwać i czekać na moment, gdy będę gotowa tą pomoc przyjąć. 

Skoro on odnalazł w sobie tą moc, dlaczego ja te bym nie mogła? Może wystarczy po prostu spróbować? Spenetrować psychikę w poszukiwaniu wielkiej, błyszczącej kuli, która pomoże się podnieść. Tak, chciałam walczyć. Codziennie stawać do walki z przeszłością. Żaden przeciwnik mnie nie mógł pokonać, bo gra była warta świeczki. Nagrodą była normalność. Łaknęłam tej samej codzienności, przed którą jeszcze tak niedawno uciekałam. Nie marzyłam o niczym innym niż ponowna kłótnia o niewyrzucone śmieci, czy też wspólne oglądanie filmu, który znowu to on wybrał. Prawda stara jak świat, a mimo to dalej niezrozumiała: ludzie nie doceniają tego, co mają, dopóki tego nie stracą. Ja straciłam na własne życzenie i teraz byłam gotowa zrobić wszystko by to odzyskać.

Aby rozpocząć tę wojnę, brakowało mi tylko jeszcze jednego elementu, który musiałam znaleźć. Mojego wojska. Musiałam z nimi porozmawiać. Powiedzieć, że bez nich nie dam rady. Że ich kocham i potrzebuję. Liam, Louis, Harry, Niall czy też Jasmine byli mi niezbędni do wrócenia na swoje miejsce. Każdy z nich na swój własny, indywidualny sposób starał się mi pomóc. Starali się mnie wybudzić wszelkimi możliwymi sposobami, choć niewątpliwie ich dusze też nie obeszły się bez obrażeń. Widziałam to w ich oczach. Nawet Lou, który prawie zawsze był naszym wesołym promyczkiem, stracił cząstkę tej radości. Tamten człowiek okradł ze szczęścia więcej osób, niż mógłby przypuszczać. 

Chłód przeszył całe moje ciało, gdy bose stopy dotknęły zimnej podłogi. Wstałam. Lekko zakręciło mi się w głowie, lecz nie mogłam wrócić do łóżka. Musiałam go znaleźć. Na korytarzu nie było żywej duszy. Przemierzyłam cały szpital wzdłuż i wszerz. Zajrzałam w każdy kąt, ale nigdzie nie było śladu mojego Mulata.  Próbowałam myśleć racjonalnie. Może pojechał do babci się przebrać. Albo poszedł do sklepu zrobić nowe zakupy. Przecież by mnie tak nie zostawił. Każdy, ale nie on. Tylko w takim razie, czemu nie poprosił kogoś innego na zastępstwo? Przez ten cały czas ani na chwilę nie zostawałam sama. Nie przeczę, że mnie to czasem irytowało, ale teraz, gdy zostałam sama nie było mi z tym wcale dobrze. Potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa, które tylko oni mogli mi zapewnić. 

Zrezygnowana wyszłam przed szpital. Była ciepła, gwieździsta noc. Wiatr delikatnie otulił moją twarz i bawił się moimi włosami. Tak dawno go nie czułam. Podążając za światłem księżyca dostrzegłam Zayna. Siedział na schodach w bezruchu. Na palcach podeszłam bliżej. Z każdym krokiem woń dymu nikotynowego była coraz silniejsza. Nie lubiłam, gdy palił, ale wtedy była to najcudowniejszy zapach pod słońcem.  W otwartym portfelu było zdjęcie. Takie samo zdjęcie jak to u mnie na półce, w złotej ramce. Usilnie się w nie wpatrywał i… Tak, nie pomyliłam się, mój silny, dzielny Zayn płakał, jak małe dziecko, które zgubiło mamę. Nagle mnie zauważył. – Wróć do mnie – szepnął. Na jego twarzy pojawił się duży znak zapytania połączony z niemym błaganiem. Nie mogłam tak dłużej po prostu się temu przyglądać. Robiłam to zdecydowanie za długo. 

- Wróciłam – wyszeptałam, tchnąc tym w nas nowe życie i nową nadzieję. Podeszłam do niego i wtuliłam się w ten bezpieczny uścisk. Obydwoje wiedzieliśmy, że przed nami jeszcze długa droga. Że nie będzie łatwo odzyskać utracone szczęście. Że to wymaga czasu. Ale byliśmy na to gotowi. Teraz wiedzieliśmy, że możemy wszystko. Razem tworzyliśmy niezniszczalną jedność. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam Was, że jest tylko moja część, ale Wiki nie dała rady. Jej post będzie osobno za niedługo. Myślę, że może nawet jutro. Z tego co widziałam nie chcecie, żebyśmy zawieszały. A więc dobrze, wkrótce będzie nowy rozdział, niestety bez części Vick. Ale za miesiąc już wszystko wróci do normy. Czekamy tu na Ciebie z niecierpliwością, Wiki ♥. A i jeszcze jedno. Bardzo was proszę o dużo komentarzy. To one sprawiają, że chce mi się pisać. A więc CZYTASZ, SKOMENTUJ. Dobra, to do następnego kochani. Buziaki : *

Wasza Gabi ♥♥